Ziejąca próżnia, kosmos ognistych gwiazd i galaktyk, chaos nie podążający za żadnym inteligentnym projektem. A co jeśli jest w tym dzika wszechmoc, uosobiona w postaci kilku architektów wszechświata, wyłaniających z nicości ciała niebieskie. Jakie mogą być ich motywacje i czy czysta rywalizacja może być chwilą zapomnienia od otaczającego kosmicyzmu?
Macie czasem to dziwne przeczucie, że chyba coś jest nie tak, kiedy znajdujecie kunai sterczący wam w plecach, a koło głowy latają wam szurikeny? Ja też nie, pewnie dlatego każdemu przeciętnemu ninja udaje się mnie zaskoczyć – zapraszam na recenzję Tiny Ninjas
Gry opierające się na mechanice „legacy” są już normą, gracze siadają do nich z pewnymi oczekiwaniami. Rozgrywamy kampanię, po czym mamy doświadczoną naszymi wyborami wersję do późniejszego rozgrywania „po kampanii”, albo stos komponentów, których może kiedyś będziemy mogli gdzieś użyć. Jak z tymi oczekiwaniami poradziło sobie „The Rise of Queensdale”? Zapraszam do lektury.
Among Us – Moje pierwsze skojarzenie po przeczytaniu kilku słów o tym, co otrzymujemy w tej grze, od razu rzuciło mnie w wir skojarzeń z klasykami kina s-f jak „Inwazja łowców ciał” z 1978, czy falą filmów z lat pięćdziesiątych o latających talerzach, które pragną dominacji na kuli ziemskiej.
Yarr! wy suche szczury lądowe! Myślicie, że jak gra ma mechanikę worker placement to może być tylko euro?! Na wszystkie 71 mórz, klnę się, że w „A tale of Pirates” wartka akcja i przygoda was nie opuści. A wszelkich niedowiarków i krzykaczy gotowym przeciągnąć pod kilem z lewa na prawo i z powrotem.
“Nie przywiązuj się do niczego, czego nie mógłbyś zostawić w 30 sekund i wiać, kiedy robi się gorąco.”
– Neil McCauley, Gorączka
Zbierz ekipę i zróbcie sobie maraton otwierania sejfów w mieście. Zbierzcie jak największą ilość złota i zwiewajcie, aż się będzie za wami kurzyło. Tak w skrócie przedstawia się kooperacyjna gra z ograniczoną komunikacją, pod tytułem Rob’n Run.
Trafiam czasem na gry, które robią na mnie tak dobre wrażenie, że wręcz z przesadą chciałbym je każdemu zachwalać. Unearth – gra, której motto brzmi „odzyskaj, odbuduj, pamiętaj”, jest jedną z takich gier.
Kiedyś byłem sceptyczny wobec używania aplikacji z urządzeń mobilnych do gier planszowych. Jednak stopniowo poznając coraz ciekawsze sposoby ich zastosowania, zacząłem się coraz bardziej do nich przekonywać. Tym razem miałem okazję poznać kolejną grę w której zastosowano to rozwiązanie – Rising 5: Runy Asteros
Odbiór różnych gier planszowych przez różnych ludzi jest bardzo subiektywny i powoduje bardzo różne odczucia związane z walorami estetycznymi i sensem w nich zawartym. Co w zasadzie definiuje je jako dzieła sztuki. Do tej pory skategoryzowanie gier planszowych jako dziedziny sztuki nie było dla mnie aż tak oczywiste. Crossroads of Heroes rozwiało u mnie mgiełkę przysłaniającą pełnię świadomości tego faktu.
