Niby nic a cieszy. Dzisiaj bardzo prosta i lekka gra – wypełniacz pod tytułem ZERO. Mały twór pewnego znanego matematyka z kraju za Odrą. Człowieka który jest istną fabryką abstrakcyjnych mechanik do gier planszowych od początku lat dziewięćdziesiątych.

Reiner Knizia stworzył ten tytuł w 1998, u nas ZERO zostało wydane w 2014 przez wydawnictwo Trefl. Mimo bycia osiemnastoletnim staruszkiem, ta gra trzyma się doskonale. Odkąd ją poznałem, zawsze na dowolną podróż pakuję ją do plecaka i nie wyobrażam sobie wyjazdu bez niej.

Polskie wydanie otrzymujemy w solidnym, małym i poręcznym pudełeczku z wygodną papierową wypraską. W pudełku dostajemy standardowej jakości komplet 56 kart. Nie potrzebują, ale ze względu na różne warunki w których ZERO jest grane, wolałem ubrać karty w koszulki ochronne. Całość ma czytelną i elegancką grafikę, miłym gestem jest oznakowanie kart symbolami, tak żeby daltoniści także mogli pograć. Poza kartami w pudełku jest także krótka, czterostronicowa instrukcja.

Zasady są bardzo proste. Gramy jak zwykle na punkty, jednak tym razem im mniej punktów, tym lepiej. Przygotowanie do rozgrywki polega na rozdaniu każdemu grającemu 9 kart, wyłożeniu na blat pięciu kart które będziemy wymieniać i odrzuceniu na bok reszty talii. Gra będzie się toczyła X rozdań, za każdym razem przygotowanych w ten sposób – gdzie X jest ilością graczy (grać może od 3 do 5 osób).

Podczas tury każdy gracz kolejno może:

• wymienić kartę z jedną ze stołu
• puknąć w stół dając tym samym informację że pasuje z wymiany w tej turze
• wymienić kartę, krzyknąć zero i pokazać swoje karty

Cel jak już widać to uzbieranie zera punktów na ręku, przez wymianę kart ze stołem. Dokonujemy tego w ten sposób, że staramy się złożyć układ, gdzie powtarzać będzie się 5 kart w jednym kolorze i 5 kart z jedną cyfrą (od 1 do 8). Gdy uda nam się to zrobić, krzyczymy „zero!”, kończąc w ten sposób rozdanie. Po takiej akcji wszyscy odkrywają co mają na ręku i liczą swoją punktację. Każde pięć lub więcej kart jednego koloru odkładają na bok ponieważ daje to zero, tak samo jest jeżeli mają pięć lub więcej kart jednej cyfry. Pozostałe karty grupują i sumują ich wartość. Wymiana karty ze stołem występuje na zasadzie jedna karta za jedną kartę, natomiast pasowanie dodaje trochę hazardowego smaczku rozgrywce. Jeżeli w danym rozdaniu jeden gracz spasuje, nic się nie stanie i kółko leci dalej. Ale jeżeli kolejny gracz powie pas, zakończy to rozdanie – każdy będzie musiał pokazać karty i podliczyć swoje punkty. Jest to niezła zagrywka bo w przypadku kiedy macie mało punktów na ręku skutecznie możecie kogoś wsadzić na minę zostawiając go z jakimiś wysokimi kartami. Miewałem rozdania w których okazywało się, że nie mam szans złożyć nic sensownego z posiadanych początkowo kart, a mimo to dało się wymienić niemal całą rękę i zebrać przy tym zero punktów na koniec.

Brzydkie podbieranie kart kiedy zorientujecie się czego komu brakuje. Złośliwe wsadzania na minę przez pas, gdy czujecie ile komu na ręku punktów siedzi. Oraz wredne nieoczekiwane kończenie rozdania z krzykiem zero! Tym właśnie jest dla mnie ta gra, szybka i przyjemna z odrobiną główkowania. Całość spokojnie może być rozegrana w mniej więcej pół godziny. Przez to, że w rozdaniu nie biorą udziału wszystkie karty, jest też przyjemny czynnik losowy urozmaicający każdą partię. Natomiast nie jest on tyle duży żeby determinować jej wynik – niemal każdy układ kart w toku rozgrywki, można zmienić na korzystny. Gorąco polecam ten tytuł mieć zawsze w plecaku.