Wyrafinowana, leniwa (bo nawet nie trzeba jej ruszać) wersja kubka na kostki do gry – w ten sposób definiowałbym dicetower. Natomiast idąc za definicją wiki „jest to obiekt wykorzystywany przez graczy, aby rzucać kośćmi sprawiedliwie. Kości są opuszczane na szczycie wieży i odbijają się od różnych platform ukrytych wewnątrz, aż do wyłonienia się z przodu wieży. Wieże do kości mają wyeliminować niektóre sposoby oszukiwania, które mogą być wykorzystywane podczas toczenia kości ręcznie. Istnieje wiele form wież i różnią się w budowie i konstrukcji.”

Jako ciekawostkę dodajmy, że wieże służyły maniakom gier planszowych i hazardowych od IV wieku naszej ery. Jakby nie patrzeć na te piękną definicję razem z ciekawostką z Wikipedii – to dalej całość można podsumować jako wymyślny kubek do kości, co za tym idzie ten IV wiek może być w istocie jedynie znacznikiem kiedy odnaleziono zachowaną wieżę. Jestem niemal pewien, że sławne „zatrzymała się na kancie!” albo „nie poturlały się!” towarzyszyło kostkom już od 2000 lat przed naszą erą, na kiedy datuje się np. znajdowane w egipskich grobowcach egzemplarze. A skoro były krzyki o oszukańcze rzuty, to i była potrzeba załatwienia jako takiej w nich sprawiedliwości.

Pozorowany na treściwy merytorycznie wstęp mamy już za sobą, przejdźmy więc do wieży w swojej istocie. Tak konkretnie to zróbmy sobie jedną albo dwie. Nad tematem zacząłem się zastanawiać już kiedyś i zmontowałem sobie wieżę zacną, wysoką, z drewna i gipsu, wyglądającą jak element makiety do bitewniaka – problem w tym, że jest za duża i mało poręczna do grania w co innego. Później jeden z przyjaciół wspomniał, że w sumie fajnie by było mieć wieżę z pleksi. Mogła by być nawet podświetlana, albo naszpikowana innymi ciekawostkami – odnotowałem te uwagi w pamięci, a że urodziny jego niedawno miały miejsce i do tego zaczął grywać w Marvel Dice Masters, postanowiłem, że mu takową sprezentuję.

Materiały: tafla przezroczystej, gładkiej pleksi (2mm grubości); płat litej tektury (na prototyp); sztyfty kleju na gorąco.

Narzędzia: mata do cięcia; linijka stalowa; nóż do tapet; ostrza (preferuję Olfę); papier ścierny; pistolet do kleju na gorąco; pilnik; ołówek; notatnik; kostki.

Warto najpierw pomyśleć jak mają toczyć się nasze kostki. Popularne są wieże, gdzie kostki toczą się spadając na naprzemiennie ustawione platformy. Dla mnie jednak takie toczenie to za mało, ja muszę mieć wieżę, w której kostki będą mogły toczyć się po co najmniej dwóch torach, a spadek będzie ustawiony pod kątem 30 do 50 stopni. Dlatego w swoich planach uwzględniłem dwie platformy leżące naprzemiennie i jedną między nimi obróconą o 90 stopni. Tym sposobem wrzucając kostki do środka, część spadnie z pierwszej platformy na trzecią, część zahaczy też drugą, a część będzie mogła spaść bezpośrednio na drugą i trzecią lub tylko trzecią. Tak otrzymujemy cztery tory toczenia kostek. Dla pewności zrobiłem sobie wnętrze wieży z litej tektury, by móc ocenić sprawność projektu zanim zacznę ciąć pleksi. Kości toczyły się wyśmienicie – jedyne poprawki jakich dokonałem to wysokość otworu wylotowego, pierwotnie był zbyt niski i kostki blokowały się przy spadku z ostatniej platformy. Zawsze dobrze mimo obliczeń i kalkulacji zrobić sobie taki prototyp bo ani to drogie, ani czasochłonne, a potem oszczędzi kłopotów z tworzywem właściwym. Oczywiście jeżeli macie ochotę możecie poprzestać na wykonaniu wieży z litej tektury, a później ją okleić czy pomalować.

Po tekturowym prototypie zabrałem się za rozplanowanie cięcia płata pleksi. Potrafię ją ciąć i łamać bez dodatkowych uszkodzeń jedynie kiedy mam do zrobienia wielokąty wypukłe, to też najpierw podzieliłem ją na prostokątne pasma, które potem dzieliłem na kolejne prostokąty i kwadraty. Po rozrysowaniu wszystkiego, ponacinałem ją z obu stron. Najpierw największe płaty, dalej po wyłamaniu ich, nacięcia na mniejsze i ponowne łamanie. Całość oczywiście miała drobne nierówności, ale są one całkowicie do pominięcia przez niewdzięczne dla mnie narzędzie jakim jest pistolet do kleju na gorąco, o czym zaraz napiszę więcej. Pocięte kafelki dobrze jest zeszlifować na papierze ściernym, raczej drobnoziarnistym. Ma to służyć tylko lekkiemu wygładzeniu krawędzi.

No i teraz katorga, przez którą kilka razy musiałem startować od początku z pleksi. Niestety nie do końca byłem obeznany z szybkością stygnięcia kleju, a także irytującą właściwością do tworzenia się pajęczynek, które lepią się do ścianek. Co zaowocowało mięsistymi wyzwiskami rzucanymi w stronę irytującego urządzenia – może powodem jest to, że mam najtańszy możliwy pistolecik, może moja zwykła nieumiejętność posługiwania się nim. W każdym razie po kilku próbach i ponownych docinkach zepsutych elementów z pleksi, w końcu udało się wszystko posklejać do kupy. Zeszlifować niesforne nierówności, które pojawiły się na podstawie, wymyć i wypolerować z pajęczynek, których nie udało mi się uniknąć. Dla całości zrobiłem jeszcze wygodne pudełko oklejone, przygotowanym wcześniej cyfrowym kolażem superbohaterów ze skanów komiksów wszelakich Marvela (zdjęcie na instagramie). I prezent gotowy.

Trochę samouwielbienia na koniec – według mnie wieża wygląda i sprawdza się świetnie. Dla pewności poddałem ją nawet stres testom polegającym na ściskaniu i przewracaniu. Podczas mycia pod silnym strumieniem z słuchawki prysznicowej nawet zdarzył się nieplanowany stres test upadkowy z wysokości metra prosto do wanny, oraz chwila z sercem w przełyku i przekleństwem na języku, kiedy myślałem że nie przetrwała – bestia jednak wytrzymała. Jeżeli podoba wam się mój projekt, plany będą zamieszczone w dziale „Do pobrania”. Pamiętajcie jednak by wszystko przeliczyć i dopasować do rozmiaru waszych kości. Jeżeli będziecie mieli jakieś pytania, albo problemy z realizacją projektu odezwijcie się tu lub na facebook’u, a postaram się jakoś pomóc.