Poznałem sporo gier, gdzie jeden gracz myszkując w ukryciu po planszy staje przeciwko pozostałym, którzy na niego polują. Nie sądziłem, że jakaś wariacja na ten temat będzie w stanie zainteresować mnie w jakiś szczególny sposób. Tabletop Pathologic udowodnił mi, że byłem w błędzie.
Nad stołem z rozłożoną mapą ślęczą cztery osoby, każda z marsową miną stara się przewidzieć, skąd dojdą nowe wiadomości odnośnie bluźnierczych czynów dokonywanych przez hrabiego Draculę. Gdzie się udać, żeby złapać i zabić bezbożnego krwiopijcę? W pewnym momencie pani Mina zaczyna wywracać oczami i konwulsyjnie podrygiwać, jęcząc w amoku – JEST W HISZPANII!!!… JEST… TAM! – machając dłonią nad mapą, blizna po ugryzieniu pozostawiona na jej szyi pulsuje nieznacznie. Lord Godalming przyklęka przy niej, starając się ją uspokoić, pozostałych dwóch łowców rzuca się do wyjścia z nadzieją na złapanie ekspresu do Saragossy. Cała scena przyprawiona jest obecną emanacją zła nieobecnego…
